Thursday, June 20, 2013

for you...

I read many books, wrote many lines,
Why do I face this drought when I try writing about you?
Do I write a sonnet or an allegory, 
How foolish of me to think that emotions have a format?

I let my thoughts express and they dont raise passion neither do they raise any emotion,they take me to a land of serenity.
I broke many hearts, made many unfulfilled promises,for I never believed two souls can live together without deception.
I never accepted you to be real as it is too good to be real, but how can I be dreaming for years together.
Merging into one and yet to be different without a lie is too good to be called love.

Sunday, May 12, 2013

బిపన్ చంద్ర చదివిన ప్రతీ సారీ మనసులో ఏదో ఉద్వేగం కలుగుతుంది.కళ్లు చెమరుస్తాయి.అది ఆనందానికో, ఆవేదనకో సంకేతాలు తెలియరావడం లేదు.దేశ వాతావరణం లో ఎంతో మార్పు వచ్చింది.నాటి యువకులు భగత్ సింఘ్, బిస్మిల్, సూర్య సేన్ వంటి వారు దేశం కోసం ప్రాణ త్యాగానికి సిద్ద్ద పడితే, నేడు ఓటు వేయడానికి కూడా యువత కాలు గడప దాటడం లేదు.నాటి నాయకులు నెత్తుటి చమురు తో స్వతంత్ర్య జ్యోతిని వెలిగిస్తే, నేటి నేతలు ఆ జ్యోతిని రావణ కాష్టం గా ఉపయోగిస్తూ దేశాన్ని తగుల పెడుతున్నారు. పత్రికలలో వార్తల కోసం డబ్బులు ఇవ్వాలి అన్న బహిరంగ రహస్యం తెలిసిన మనకు, తిలక్, శిశిర్ కుమార్ ఘోష్, దాదాబాయి లు పత్రికలలో వార్తలను రాయడనికి, ఆ వార్తలను చేరవేయడానికి నానా తిప్పలు పడే వారు అన్న సత్యం జీర్ణించుకోవడం కొంచం కష్టం గానే ఉంటుంది. 

బుస్సుల్లో అత్యాచారం చేసేంతగా, రోడ్ల మీద పడి కొట్టుకునేంత స్వాతంత్ర్యం వచ్చినందుకు ఆనంద పడాలో, అంతర్జాలం లో జోక్ చేస్తే జైలు కి వెళ్ళాల్సినంత నియంత్రుత్వం ఉన్నందుకు ఏడవాలో తెలియని సందిగ్ధం లో ఉన్నము మనం.గాంధీ ని నమ్మిన చేనేత కార్మికుడి  లాగానే స్వరాజ్యం కడుపు ఎండి పోయి ఏదో మూలన ఏడుస్తూ ఉండవచ్చు.నిజానికి మనం భద్రపరచాల్సింది అంతరించి పోతున్న జీవ వైవిధ్యాన్ని కాదు, కాటికి కాలు చాపిన స్వరాజ్యాన్ని .

Tuesday, April 23, 2013

on child rape in Delhi...



వసంతం భయపడింది...
విరిసి విరియని నవ్వులను సైతం చిదిమి వేసే
దారుణమైన కామాగ్ని ఈ లోకాన్ని చుట్టుముట్టిందని

వసంతం ప్రశ్నించింది...
పసి నవ్వులను కాపాడలేని మీకు
క్రొవ్విరుల తావిని ఆస్వాదించే అర్హత ఎక్కడిదని 

వసంతం వెళ్లిపోయింది ...
మళ్లీ విరియని మోడు మ్రాకులను,
మన పాపాలకు సాక్ష్యాలుగా మిగులుస్తూ.