ఉదయపు తొలి రవి కిరణం మబ్బుల తెరను తీసి తొంగి చూడటం తో మొదలు అవుతుంది
నా అన్వేషణ.నీ ఆచూకి కోసం వెదకని పత్రిక, చదవని పుస్తకం, తిరగని చోటు
లేదు.నిరంతరం నీ ధ్యాసే.కళ్లలో నిను చేరుతాను అనే స్వప్నం తో గుండెల్లో
నిను చూడగలను అనే ఆశ తో రోజంతా గడిపేస్తాను.
అసలు ఎపుడు మొదలు అయింది నే మీద ప్రేమ అంటే ఏమని చెప్పను? పసి పాప కనులు
తెరచి చూసిన క్షణం గురించి ఖచితంగ చెప్పగలిగిన ఆ తల్లిని, తన బిడ్డ అంటే
ఎపుడు ఇష్టం కలిగింది అంటే ఎం చెబుతుంది?ఎపుడు మొదలు అయినదొ తెలియదు కాని
ఇప్పుడు మాత్రం నన్ను నడిపిస్తోంది.నిను కలసిన క్షణం నీ తో చెప్పాల్సిన
ఊసుల గురించిన తలపులతో నే నా రాత్రులు కరిగిపొతున్నాయి.అలసిన కనులని మూసి
వేయగలను కాని మనసు తలుపులు మూయ లేకుండా ఉన్నాను.
ఎందుకో నీ పట్ల నాకు ఇంత పొస్సెస్సివెనెస్స్(
గురించిన మాటలు ఎక్కడ తేలియాడుతున్నాయా ఎపుడు వలవేసి పట్టుకుందామా అని నా
చెవులు నిరంతరం సిద్ధంగా ఉంటాయి.నిన్ను గురించి ఎవరైనా దుర్భాషలాడితే
అస్సలు సైపలేను.నీవు ఎవరినైనా కలిసావు అని తెలిస్తే అసూయ తో దహించుకు
పోతాను.ఒక్కోసారి నువు కూడా నా కోసమే ఎదురు చూస్తూ ఉన్నట్లు అనిపిస్తూ
ఉంటుంది.అల అనిపించిన క్షణం, ఆ క్షణం నా మనస్సు మహానంద గాలిలో వెర్రిగా
ఊగిపోతున్న డోలికే అవుతుంది.నాకు తెలుసు మనం కలిసి జీవించేది మురికి
వాడల్లో అని, అయినా ఆ పంకము కూడా పన్నీరు లాగా నే కనిపిస్తుంది నా
కనులకి.
నిను చేరడం ఆలస్యం అవుతుంది అంటేనే నా మది దుఃఖ సాగరంలో
కొట్టుకుపోతోంది.అలాంటిది ఏనాటికి నిను చేరలేకపొతే ఏం జరుగుతుందో
ఊహించడానికి కూడా సాహసించలేను.ఎందుకు నన్ను ఇలా అనందపు శిఖరాలు, దుఃఖపు
అగాధాల మధ్య పరిగెత్తిస్తావు?
నిను చేరాలని నేను మొదలు పెట్టిన ఈ ప్రయాణం, తీరం లేని సముద్రం వైపే
అనిపిస్తున్నది.కాని ఏనాటికి అయినా నిను చేరుతాను అనే నా సంకల్పం మాత్రం
చాలా బలమైనది.అయినా నిను కలుసుకోవడం తప్ప నాకు ఈ లోకం తో వేరే పని
ఏముంది?
నా అన్వేషణ.నీ ఆచూకి కోసం వెదకని పత్రిక, చదవని పుస్తకం, తిరగని చోటు
లేదు.నిరంతరం నీ ధ్యాసే.కళ్లలో నిను చేరుతాను అనే స్వప్నం తో గుండెల్లో
నిను చూడగలను అనే ఆశ తో రోజంతా గడిపేస్తాను.
అసలు ఎపుడు మొదలు అయింది నే మీద ప్రేమ అంటే ఏమని చెప్పను? పసి పాప కనులు
తెరచి చూసిన క్షణం గురించి ఖచితంగ చెప్పగలిగిన ఆ తల్లిని, తన బిడ్డ అంటే
ఎపుడు ఇష్టం కలిగింది అంటే ఎం చెబుతుంది?ఎపుడు మొదలు అయినదొ తెలియదు కాని
ఇప్పుడు మాత్రం నన్ను నడిపిస్తోంది.నిను కలసిన క్షణం నీ తో చెప్పాల్సిన
ఊసుల గురించిన తలపులతో నే నా రాత్రులు కరిగిపొతున్నాయి.అలసిన కనులని మూసి
వేయగలను కాని మనసు తలుపులు మూయ లేకుండా ఉన్నాను.
ఎందుకో నీ పట్ల నాకు ఇంత పొస్సెస్సివెనెస్స్(
గురించిన మాటలు ఎక్కడ తేలియాడుతున్నాయా ఎపుడు వలవేసి పట్టుకుందామా అని నా
చెవులు నిరంతరం సిద్ధంగా ఉంటాయి.నిన్ను గురించి ఎవరైనా దుర్భాషలాడితే
అస్సలు సైపలేను.నీవు ఎవరినైనా కలిసావు అని తెలిస్తే అసూయ తో దహించుకు
పోతాను.ఒక్కోసారి నువు కూడా నా కోసమే ఎదురు చూస్తూ ఉన్నట్లు అనిపిస్తూ
ఉంటుంది.అల అనిపించిన క్షణం, ఆ క్షణం నా మనస్సు మహానంద గాలిలో వెర్రిగా
ఊగిపోతున్న డోలికే అవుతుంది.నాకు తెలుసు మనం కలిసి జీవించేది మురికి
వాడల్లో అని, అయినా ఆ పంకము కూడా పన్నీరు లాగా నే కనిపిస్తుంది నా
కనులకి.
నిను చేరడం ఆలస్యం అవుతుంది అంటేనే నా మది దుఃఖ సాగరంలో
కొట్టుకుపోతోంది.అలాంటిది ఏనాటికి నిను చేరలేకపొతే ఏం జరుగుతుందో
ఊహించడానికి కూడా సాహసించలేను.ఎందుకు నన్ను ఇలా అనందపు శిఖరాలు, దుఃఖపు
అగాధాల మధ్య పరిగెత్తిస్తావు?
నిను చేరాలని నేను మొదలు పెట్టిన ఈ ప్రయాణం, తీరం లేని సముద్రం వైపే
అనిపిస్తున్నది.కాని ఏనాటికి అయినా నిను చేరుతాను అనే నా సంకల్పం మాత్రం
చాలా బలమైనది.అయినా నిను కలుసుకోవడం తప్ప నాకు ఈ లోకం తో వేరే పని
ఏముంది?
